(Avant-Garde Jazz / Improvised & Experimental Music) [CD] Stephane Rives - Much Remains To Be Heard - 2008 [Al Maslakh MSLKH 09], FLAC (tracks), lossless

In my first solo record, Fibres* , the physicality of sound - meant in both dimensions of physics andcorporality - made the listener instantaneously captive of the predominant high-pitches, the density of the textures and the stretched durations. It offered to hear a work in progress, where the assumed presence of labour took part in the process of the music itself, putting in question the very act of listening by forcefully imposing its occupation of place and time. For instance the process created by the combination of mechanical and acoustic factors proper to the saxophone could bring the totality of desired random events, but paradoxically also had the negative effect of constraining the sound field into a space that is very difficult to mould. Guided by this paradox, I was first drawn towards extending the duration of the solo to exhaust it's intrinsic possibilities, but the repeated experience of live situations lead me to a transformed problematic. This new solo presents itself less as a continuity of Fibres, but rather as an "introspection" of the elements present there, emancipated from their agglomerated state. The progressive discontinuous density of this piece gives silence a its role of quasi existential questioning yet liberating the listener from its apparent formalism, allowing him to relocate his listening in a space and a temporality that is his own. This autonomy pushes, I believe, towards an increase of tension and expectation. This solo is neither an improvisation nor a composition. The sound elements created through improvising are not ordered according to a premeditated composition, but rather by a shaping of intuitions derived from concert experiences. The piece was built in a natural and continuous equilibrium where sounds seem to generate one another within their structural components - intensity, dynamics, duration, stability, thickness...
Stéphane Rives - Beirut, January 2008
* CD released in 2003 on Potlatch 303

A technically extraordinary disc on the excellent Lebanese based Al Maslakh label. Like Seymour Wright, Stéphane Rives's solo saxophone experiments can make John Butcher sound like Lester Young. The high-pitched, sustained, one-hour track on Much Remains To Be Heard is right at the upper threshold of hearing [...]
Derek Walmsley | The Mire (The Wire magazine's Blog)
Soprano saxophonist Stephane Rives produces the musical equivalent to literary author Cormac McCarthy's best selling novel The Road. Written in such sparse prose, readers are required to utilize their imaginations and fill in the landscape of this post-apocalyptic novel. Rives' one hour solo doesn't conjure the visual, but its spartan approach does start the imagination machine in your head. Rives purposely places large gaps of silence in this lengthy piece, focusing the mind on the music and, truthfully, allows outside sounds to enter the listening experience. His sometimes-shrill saxophone pauses, and you hear the mail carrier at your front door, or maybe the refrigerator is accompanying Rives with a mechanical hum. The saxophonist invites the outside in. He dictates the pace of your listening, and each individual's consciousness counts for the outcome. The experience of this recording varies whether you listen while meditating, eating, dreaming or on the metro.
Mark Corroto | All About Jazz
Soprano saxophonist Stéphane Rives‚s second solo CD is as radical and more severe. Five years ago Fibres (Potlatch) applied severe reduction to the straight horn‚s potential materials, concentrating on single tones at the edge of hearing in ways that eliminated the player‚s personality from the played sound. It was all about unsettling the listener‚s experience of listening. Much Remains To Be Heard is even more challenging. The last shreds of saxophonishness are gone, leaving mainly wavering tones and degraded buzzes that sound more like something Toshimaru Nakamura might get out of his no-input mixing board than any product of breath, reeds, and metal tubing. The CD presents an hour-long house performance unbroken, the better to preserve the stretches of silence that isolate and frame each discrete sound exposition. This isn‚t really music, it‚s sound creation as a means of inquiry into its own nature and the effect it has upon the listener. Get it for the trip, not the destination.
Bill Meyer | Signal To Noise
Exclusively blowing into a soprano saxophone, Stéphane Rives signs the second solo album recorded at his name following 2003’s Fibers on Potlatch. By defining this music “neither an improvisation, nor a composition”, Rives delivers the reviewer from the burden of an apparently inevitable classification, at the same time opening a whole assortment of interpretations to something that, purely and simply, appears like a meshing of physical and metaphysical, a subtle line separating a charged hush from the extreme tension that a bodily contraption generates, and that gets reflected in the shape of prolonged insufflations, or in the wavering piercing buzzing of adjacent harmonics. It’s not an undemanding task.
By continuously holding on a rough pitch – listen to the saxophonist sucking the air in during the circular breathing process, necessary for maintaining the sound uninterrupted – the artist throws out a crucial warning sign of life, symbolizing a presence that’s as basic as a newborn child’s cry, the urge of expressing a concept of “I’m right here, in this space, and this is my voice”. After a while the evolution begins: the note starts breaking up in minuscule shards, struggling to find position and definition in the room yet already powerful enough to let us foresee a development.
This is exactly what happens halfway through the piece, when Rives decides that the moment has come to increase the thickness of the emission. What rubs the ears at that point is a kind of extremely uneven tremor rarely audible in normal circumstances, probably causing a panicky reaction to those who believe that the brain should be lulled in order to be enhanced. Instead, this French gentleman slashes the listener with ruthless textures and stabbing high frequencies until we’re ready to brawl, he himself fighting a battle against the inconsequentiality of cuteness.
The quiet segments amplify the gist of what comes after – which, as time passes by, becomes more “fleshy” and timbrally delineated, but not painless. The variations in the shades of an introverted tone produce a stunning effect of entrancement, particularly evident around the 40th plus minutes; this section is the one that definitively elevates this CD to the highest spheres of essential analysis of a sonic phenomenon. Yet when the timbres begin to be finally accepted by our systems, silence falls again. The same goes to the end, which is preceded by another series of incredible, inhuman-sounding shuddering purrs.
Incandescent lights of sensitivity define this release as a milestone of explorative nothingness. To fully comprehend the magnitude of Much Remains To Be Heard we should perhaps forget about talking for a couple of months as we realize that there’s no need of contact whatsoever, such is the huge quantity of galvanizing energies that the record transmits. It contains everything that sheer being should mean and use – absolute stillness and advanced pulsation – in a hour or so. Alternatively, you can still play a part in community rituals based on made-up blathering about doing something important for the world at large, then go home and realize that you’re feeling as good as dead instead.
Massimo Ricci | Touching Extreme
When last heard from in a solo context, Rives was turning his conceptual microscope on small slivers of sound capability within his soprano. Well, he appears to have increased the magnification a hundred fold or so, now concentrating on the molecular level. A single piece (with several substantial silences), Rives begins with very high, sinelike tones, not all that far from a Sachiko performance and gradually fans out into adjacent clusters. There are times when it perhaps falls on the "science experiment" side of things, but then, on a few occasions, you suddenly find yourself amidst great and unusual beauty. Once about midway through, before you know it, there are four or five things occurring in a complex weave. Later, a low throb does odd things to one's ears. Very dense, tough stuff. Again, something I'd love to have heard live, to experience these sounds in a live space, but...Fine work. Rives remains the one saxophonist I'm most interested in hearing these days.
Brian Olewnick | Just outside (olewnick.blogspot.com)
Stéphane Rives to młody francuski saksofonista, który przebojem wdarł się do świata muzyki improwizowanej, znajdując swoje własne miejsce w ustronnej niszy jej elektroakustycznej odmiany. Jego debiutancka płyta "Fibres" (Potlatch 2003) błyskawicznie stała się albumem kultowym (i to w dosłownym, a nie w (nad)używanym przez pijarowców, znaczeniu tego słowa), wzbudzając gorące emocje swoją bezkompromisowością i konsekwencją w przetwarzaniu materii dźwiękowej.
Na "Fibres" Rives zrobił kolejny krok na drodze prowadzącej do ostatecznego zerwania więzi z tradycją saksofonu jazzowego oraz uwolnienia dźwięku z ograniczeń materią instrumentu poprzez totalne wykorzystanie saksofonu. Użycie w procesie tworzenia muzyki każdego z jego elementów i zespolenie jej z czynnikami zewnętrznymi: otoczeniem, obecnością lub nie- systemu nagłaśniającego, właściwościami sprzętu rejestrującego muzykę, reakcją publiczności, itp... Podążając szlakiem wyznaczonym wcześniej przez Parkera, Butchera, Donedę i wielu innych, dotarł niemal do krańca spektrum dźwiękowego kojarzonego z saksofonem sopranowym - do brzmień wręcz industrialnych, quasi-elektronicznych, choć przecie wydobytych z instrumentu całkowicie akustycznego. Na "Fibres" zaprezentował sześć utworów. Nie tyle kompozycji czy improwizacji, co swoistych studiów dźwięku, różniących się barwą, natężeniem, głośnością, wysokością tonu, itd.. Skupił swoją uwagę nie na formie, czy strukturze nagrań (choć i o nich na ogół nie zapomniał), lecz na fakturze, czy raczej teksturze dźwięków. Przenicował brzmienie saksofonu sopranowego, wykorzystując jego potencjał akustyczny niemal do cna.
Na kolejną solową płytę Rivesa słuchacze musieli czekać pięć lat. W międzyczasie saksofonista sporo koncertował i trochę nagrywał (w latach 2005-2007 ukazały się trzy całkiem niezłe płyty firmowane przez trio Boghossian-Rives-Saladin oraz kwartety: Dubost-Matthews-Rives-Zach i Baron-Denzler-Guionnet-Rives). Wreszcie kilka tygodni temu w libańskiej oficynie Al Maslakh wydał swój drugi solowy krążek.
"Much Remains to Be Heard" to album bardzo dobry. Trochę odmienny od debiutu, lecz pozbawiony elementu zaskoczenia, bo Rives nie posuwa się dalej w swoich sonicznych ekstrawagancjach. Nie prezentuje nowych dźwięków, brzmień jeszcze bardziej osobliwych i ekstremalnych. Miast tego saksofonista oswaja to, co wcześniej wymyślił i dotychczas w swej grze wykorzystywał. Nie chcąc zapewne wchodzić dwa razy do tej samej rzeki - i być może pragnąc uniknąć oskarżeń o popadnięcie w stagnację, o to że ciągle gra tak samo (co po premierze niemal każdej płyty spotyka np. Evana Parkera) - umieścił zagrane przez siebie dźwięki w odmiennej przestrzeni akustycznej i nadał poszukiwaniom brzmieniowym inny kontekst i odmienny kształt. Nowa płyta zawiera jeden (?) przeszło godzinny utwór. Nie jest to jedna, spójna całość, lecz poszatkowana forma złożona z okresów grania oraz nie-grania (ale nie ciszy, bo gdy Rives przestaje grać słychać szmery, szumy, prawdopodobnie dobiegające zza okien wychodzących na ulice Bejrutu, w którym zrealizował to nagranie).
Ten utwór to swoisty "katalog dźwięków" rozłożonych w czasie i przestrzeni. Rives gra przez chwilę - raz dłużej, to znów krócej - eksplorując któreś z interesujących go w danej chwili brzmień, po czym przerywa, by za moment zająć się innym dźwiękowym mikroświatem. Bada ledwie słyszalne mikro-zdarzenia, które odnajduje wewnątrz każdego dźwięku dobytego z saksofonu. Podobnie do niektórych twórców z kręgu muzyki elektronicznej oraz elektroakustycznej uważnie bada drobne fenomeny akustyczne, przekształcając drobiny dźwięku w materię muzyki. Jej źródłem może być podmuch powietrza przepływającego przez rurę saksofonu, stukot klapek, itp., jednak w jego grze nie słychać typowych dla improwizatorów rozwiązań: westchnień, krzyków, bulgotania śliny czy uderzeń klapek. Wszystkie elementy rozszerzonych technik artykulacji są głęboko ukryte (tak właściwie z efektów natury pozamuzycznej wyraźnie słyszalny jest tylko feedback), ale to zapewne właśnie one odpowiadają za namacalną wręcz fizyczność cechującą konstruowane przez Rivesa akustyczne wstęgi dźwięku. Ich spektrum rozciąga się od wysokich tonów przywodzących na myśl nagrania radykalnych samurajów onkyo do głębokiego dronu budzącego skojarzenia z minimalizmem postnoise'owych melancholików. Bo też "Much Remains to Be Heard" zdecydowanie bliżej do muzyki elektronicznej i elektroakustycznej niż do jazzu czy nawet klasycznej wersji free improv. Brzmienia, które Rives wydobywa ze swego saksofonu kojarzyć się mogą z tymi, które generują pusty sampler Sachiko M lub sprzężony mikser Toshimaru Nakamury, z kolei obecność w nagraniu dźwięków otoczenia budzi asocjacje z dziełami liryków field recordingu, zwłaszcza Tsunody.
Nową płytą Rives trafi przede wszystkim do tych, którzy uszy mają szeroko otwarte - do obserwatorów zmagań z instrumentami, wielbicieli dźwięków osobnych, kolekcjonerów nagrań ekstremalnych, bo to (pro)pozycja zdecydowanie bardziej hermetyczna od "Fibres". Jeżeli jednak nie obawiają się Państwo wyzwań, nie straszne Wam fizyczne doświadczanie dźwięków, to sięgnijcie koniecznie po "Much Remains to Be Heard". Naprawdę warto.
Tadeusz Kosiek | Diapazon
The soprano saxophone, as played by Stephane Rives, is the one and only instrument of 'Much Remains To Be Heard', although perhaps the word 'How' misses at the beginning? If the previous (Shortwave / Al Maslakh CD08) wasn't 'easy', this one makes things even more difficult for the listener. Rives uses concentrated blocks of his playing, and cut these with some total silence in between. Over the course of one hour he gradually, dramatically changes his playing and things get really loud at somewhere at the forty-five minute point, when blocks are also longer, much longer. The pause between the pieces seems random. I thought this CD was quite an endurance test. Radical, almost feedback like sounds. Concentrated, but also a bit too difficult to hear. I like a good concept, but I also love a good piece of music.
Frans de Waard | Vital Weekly

AUDIOCHECKER v2.0 beta (build 457) - by Dester - opdester@freemail.hu
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
-=== DO NOT EDIT THIS FILE! ===-
Path: ...\Stephane Rives - Much Remains To Be Heard[MASLAKH 2008]
1 -=- 01 - Much Remains To Be Heard.flac -=- CDDA (100%)
45665252